De lange weg van Amsterdam naar De Lutte (deel 1)

Hij was knap, lief, attent en had de mooiste benen van heel Groningen. Die had ik al vaak op afstand bewonderd vanuit het raam van mijn studentenkamer in de Poelestraat terwijl hij naar huis liep. Maar toen Boudewijn tijdens een van onze eerste afspraakjes vertelde dat hij graag een hotel zou willen runnen aan zee of in het groen, was dat de grote strik om onze prille relatie. We maakten een impulsieve reis naar Australië, studeerden af en verhuisden naar Amsterdam. Daar ging Boudewijn voor Centerparcs werken, al een tikje in de goede richting. Ik ging de barricades op bij Amnesty International, iets afwijkend van het ontvangen van gasten in een fijn boutique hotel op een mooie plek. We bezochten vaak leuke hotelletjes en hielden met veel passie een boekje bij met wat wij anders of beter zouden doen. Ondertussen werden onze kinderen geboren, wij droomden verder en gingen op zoek naar onze droomplek.


Het eerste serieuze kijkje dat we namen, was bij een hotel aan zee dat te koop stond. Het bleek een blok beton van vijf verdiepingen middenin een woonwijk. Niet bepaald het Zwitserse chalet met de leuke geraniumpjes aan de balkons dat ik als klein meisje voor ogen had als ik tegen anderen vertelde dat ik later ‘hotelhoudster’ wilde worden. Maar dat parkeerden we even. We hadden zojuist de grootste bouwval van Amsterdam opgeknapt en wij wisten ons tamelijk snel over het uiterlijk van deze flat heen te zetten. Binnen liepen we tegen een walm van groentesoep aan, die zich in de plinten van het pand genesteld leek te hebben. De eigenaar had tijdens zijn rondleiding bij iedere hoek van het hotel een excuus. De kamertjes waren dan wel klein, maar mensen konden wel lekker in het restaurant zitten om een boek te lezen. Dat nu nog op een aula van een crematorium leek (vonden wij), maar daar was met een paar kleine aanpassingen wel iets gezelligers van te maken (zei hij).  Het terras keek uit op de parkeerplaats en een paar kliko’s, maar over het duin ‘daar achter dat rijtje huizen’ was je meteen op het strand. Aan alles was duidelijk dat de man hier zo snel mogelijk weg wilde. Wij ook.


Het tweede project was een oude villa ergens diep in Zeeland. Een prachtig oud statig pand met een kamertje of zeven. Alles was mooi; bloemetjesbehang met precies het goede bloemetje, hoge ramen met prachtig uitzicht over de tuin met rozenstruiken en krakende houten trappen zoals in de film. In de oude keuken hoorde je met een beetje fantasie de potten en pannen rammelen en je rook bijna de geur van verse appeltaarten met appels uit eigen boomgaard. Wel was duidelijk dat hier maar twee mensen aan het werk gingen en die twee mensen waren Boudewijn en ik. Van reparatiewerk tot de huishouding, van ontbijt tot diner, van ontvangst tot vertrek. Dat was niet onze droom en met name op de onderdelen ‘techniek’ en ‘culinair’ lag niet onze kracht. Bovendien: we wilden niet alleen vóór, maar ook mét, mensen gaan werken.  Project twee, hoe romantisch ook, belandde op de terugweg naar Amsterdam meteen in de prullenbak. 


Echt veel scheelde het niet toen we verliefd werden op een groot hotel in Friesland. Mét balkons en zwembad, zoals ik me dat als klein meisje voorgesteld had. We hadden al een aanloopje naar de onderhandelingen genomen, toen het tijd werd om Nell, de moeder van Githa mee te nemen. Voor de mensen die Nell niet kennen: Nell praat alles naar de zon.  De momenten dat dat haar niet lukt, zijn net zo uitzonderlijk als het vinden van een iglo in de Sahara. Als het niet goed is bij Nell, dan is het niet goed. Punt uit.  Het was eind november en Nell riep: ‘oh en ah, wat mooi!’ toen we de lange oprijlaan op reden en ze de historische voorgevel van het grote hotel zag. Met alle égards werden wij, en vooral Nell, ontvangen en we namen plaats in het lege restaurant, waar Nell voor het raam ging zitten. Ze keek even om zich heen.  ‘Boudewijn, als je dit hotel koopt, dan moet je wel iets aan de ramen doen, de wind staat hier recht op mijn gezicht. Dat voel jij zelf toch denk ik ook wel hè?’  Ze trok nog eens extra aan haar jas om haar woorden kracht bij te zetten. Toen de ober met zijn koekblik langskwam werd Nell serieus. ‘Zit hij ook in het pakket?’ fluisterde Nell toen de ober zich omgedraaid had. ‘Heb je zijn bril gezien? Hij kan er niet doorheen kijken zo smerig is die! Ik begrijp wel dat die koektrommel zo ranzig was’ en met een wegwerpend gebaar legde ze haar koekje op tafel. We moesten er een week op kauwen, maar toen besloten wij dat we de koop van dit hotel niet door gingen zetten. Het deed echt even pijn, maar nog iedere dag danken we God, en Nell, op onze blote knieën dat we ons niet tot Friesland bekeerd hebben.


Boudewijn en ik vonden elkaar in veel, maar vooral ook in dat je de dingen die je echt wil doen in je leven, meteen moet doorpakken. We hadden daar allebei een goede reden voor. Tijdens zijn studententijd waren de ouders van Boudewijn in twee jaar tijd overleden. Het leven van mijn vader veranderde van de één op de andere dag na een zwaar herseninfarct, waarna hij niet meer kon lopen en praten. Nooit wachten dus, tot het juiste moment zich aandient. We besloten het plan dat we al een tijdje hadden om een sabbatical te nemen door te zetten en gingen een paar maanden op reis naar Hong Kong, Bali, Australië, Nieuw Zeeland en Maleisië. We vierden Nieuwjaar in Hong Kong en vlogen daarna door naar Bali, dat bekend staat om haar mooie leuke hotelletjes en de geweldige gastvrijheid. Toen we bij Ubud in klein familiehotel zaten en uitkeken over de rijstvelden, zeiden we tegen elkaar: ‘een plek als deze moet er toch ook in Nederland zijn?’ We konden op dat moment niet vermoeden dat we een jaar, een reis en een baby verder, die plek in Nederland gevonden hadden.

Volgende week: De lange weg van Amsterdam naar De Lutte – deel 2.

4 reacties op “De lange weg van Amsterdam naar De Lutte (deel 1)

  1. Githa, wat kun je spannend schrijven. Ik zie je nog weleens een heus boek schrijven. Spannend. Kijk uit naar deel 2.
    Groetjes, Janet

Laat een reactie achter aan Wouter Bink Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *